De meeste mensen ademen te hoog, te licht en te oppervlakkig. Slechts het bovenste deel van de longen wordt gebruikt en de onderkant slibt dicht. Allerlei yogastromingen, qiqong en meditatievormen leggen een nadruk op ademen. Adem in… en adem uit.

Carl Stough (1926-2000) was koordirigent. Van over de hele wereld kwamen ze naar hem toe. De professionele operazangers, saxifonisten, dwarslaesiepatiënten en emfyseemlijders. Carl was dwars, deed alles anders én boekte resultaat met het vergroten van de longinhoud van deze mensen. Niet door simpelweg in te ademen via de neus – wat vele malen gezonder is dan door de mond – maar door de transformerende kracht van de uitademing te ervaren.

Wanneer we inademen ontstaat er onderdruk in het hart wat er voor zorgt dat er bloed het hart binnen wordt gezogen. Wanneer we vervolgens uitademen wordt het bloed terug het lichaam en de longen in gestuwd. Het is net als de zee die het strand op stroomt en weer terug vloeit.

De thoraxpomp is als een soort luchtzuiger in je borstkas. Het wordt aangedreven door een spier genaamd het middenrif. Als je uitademt, gaat het middenrif omhoog en worden je longen kleiner. Bij het inademen gaat het middenrif weer omlaag en worden je longen groter.

De meeste mensen gebruiken slechts een klein deel van de kracht van hun middenrif bij het ademen, ongeveer 10% van wat het kan doen. Dit is eigenlijk niet zo goed, omdat het je hart te hard laat werken, je bloeddruk omhoog brengt en problemen kan veroorzaken met de manier waarop je bloed stroomt in je lichaam.

Het is beter om meer van je middenrif te gebruiken, ergens tussen de 50% en 70% van wat het kan. Dit zal de stress op je hart verminderen en je lichaam efficiënter laten werken. Daarom wordt het middenrif soms “het tweede hart” genoemd. Het helpt niet alleen bij het ademen, maar beïnvloedt ook hoe snel en sterk je hart klopt.

Bij de patiënten waar hij bij geroepen werd ontdekte Stough dat hun spiergeheugen voor een diepe ademhaling was verdwenen. Hij wekte dit op door ze ca 5 tellen hun adem in te laten houden terwijl hij klopte en tikte op de stijve spieren. Vervolgens moesten ze heel langzaam uitademen en zo het middenrif wakker maken. Dit stelde de patiënten in staat om iets meer lucht uit te blazen, zodat er ruimte ontstond voor verse lucht bij de inademing.

Sommige mensen konden na een aantal sessies eindelijk weer eens een hele zin uitspreken in één ademhaling. Andere mensen konden weer gaan lopen. Ook hielp hij mensen met scoliose om de krommingen in de rug te verbeteren of soms zelfs volledig te keren.

Niet alleen operazangers, hardlopers en patiënten hebben baat bij deze ademhaling, iedereen kan ervan profiteren.

De techniek

Terwijl je uitademt tel je hardop tot 10. Blijf uitademen terwijl je telt. Heb je geen adem meer, fluister dan, maar blijf tellen. Je zult merken dat de inademing vanzelf komt en veel dieper is. Doe dit een keer of 10 achter elkaar.

Deze oefening belast de longen even zwaar als fysieke inspanning dat doet. Het draait erom het middenrif te laten wennen aan het bredere bereik, zodat diep en gemakkelijk adem geautomatiseerd wordt.

In het boek “Het nieuwe ademen” van James Nestor beschrijft hij zijn ervaring na het doen van deze oefeningen: “Toen ik na een paar minuten tellen, zwijgend en anderszins, een pauze inlastte, voelde ik mijn middenrif voortpompen als een zuiger in een slow motion en vers bloed in alle richtingen verspreiden vanuit het middelpunt van mijn lichaam.”

Carl Stough is in het onbekende weggezakt. Als niet-arts kreeg hij, ondanks de fantastische resultaten, weinig ruimte om zijn methode over te dragen. Het was ook onorthodox en hij kon het niet goed uitleggen. Veel ging er op gevoel.

Lachen, en zeker de slappe lach hebben, is een extreme vorm van uitademen. Je hoeft zelfs niet meer te tellen. Je voelt hoe je warm wordt en alles tintelt. Je bloed gaat beter stromen, je wordt helderder in je hoofd en je voelt je eenvoudigweg fantastisch. Doe je ook een keer mee met de tweedaagse?