In de Volkskrant van 5 juli 2019 werd er een lang artikel gewijd aan humor in de zorg. Er moet meer gelachen worden is de conclusie. Dat vind ik ook.

Mijn oma werd opgenomen. De mantelzorgers waren uitgeput en het was tijd. Ze was inmiddels 96 jaar oud en verhuisde na 70 jaar verknocht te zijn geweest aan haar plekje naar een verzorgingshuis. In eerste instantie werd ze in Arnhem, vlak bij mij, geplaatst. Ik kon vaak naar haar toe, fijn. Na haar eerste logische weerstand kreeg ze het naar haar zin. De woning was kleinschalig en te overzien, de verzorging was fantastisch. Ze lachten veel en sjoelden met de borden tijdens het tafeldekken. Een geintje, een grapje. Oma leefde op.

Nadat er een plek vrij was gekomen in een verzorgingshuis in de omgeving van haar oorspronkelijke woning verhuisde ze weer. Een grotere kamer, uitzicht op de bomen. Klinkt goed. Maar ze miste de reuring. De mensen. Haar kamer was ver van de gemeenschappelijke huiskamer en die was ook niet gezellig. Bij de verzorging kon er geen lachje af. Vooral haar evv was een chagrijnig mens. Misschien met een goede reden. Maar niet goed voor oma.

Met humor kun je iets openbreken. Je kan dichterbij de patiënt komen waardoor hij gemakkelijker praat, ook over andere dingen.

Met humor kun je ontladen en de rare dingen die je dagelijks tegenkomt in perspectief zetten.

Maar humor wordt niet geleerd op de medische school. En al zou dat zo zijn, niet iedereen kan het.

Ik zou pleiten voor lachlessen op de medische school. Lachen zonder reden. Vele malen gemakkelijker dan humor. Vele malen simpeler om te doen en direct toe te passen. Een les van een uur geeft al heel veel informatie en tools in handen om de lach. te verspreiden. Ook als de verzorgende geen fijne dag heeft. Ook als ze druk en overvoerd zijn. Eigenlijk juist dán!

P.S. Op de foto is de linkerdame Saskia’s oma