Heb je wel eens gevoeld hoe het voelt als je cellen zich blij en gelukkig voelen? Ze zitten vol met zuurstof en lijken we te barsten van de energie. Net alsof er in iedere cel een smiley verstopt zit die breeduit lacht of schatert.

Je cellen houden van jouw lach. Weet je waarom? Je haalt beter adem, waardoor ze meer zuurstof krijgen. Daardoor kunnen ze beter voedingsstoffen opnemen en de afvalstoffen weer laten verdwijnen. Smileys door je hele lijf. Binnenpretjes op celniveau, wie wil dit nu niet?

Blije en vrolijke kinderen zie je eigenlijk altijd dansen en stuiteren van plezier. Ze kunnen niet stilstaan. Dit komt door hun happy cellen. Die trillen zo hard van de pret dat het hele lijf mee moet trillen, ze kunnen niet stil blijven staan. Kun je je voorstellen wat er gebeurt als ouders zeggen: “sta nou toch eens stil, doe rustig!”? Hup, daar gaan hun happy cellen. In de ruststand. En het plezier verdwijnt.

Wat mij betreft zou je juist op die momenten dat kinderen niet stil kunnen blijven staan met ze mee moeten springen en stuiteren. Laat ook jouw happy cellen los. Geniet van het leven. Daar is het tenslotte voor bedoeld.

Je cellen zijn de bouwblokken van je lijf. In ieder deel vertellen ze de omgeving hoe ze zich voelen en de omgeving vertelt ze wat er van ze verwacht wordt. Als je cellen vol vibrerende energie zitten dan communiceren ze gemakkelijker en vooral vriendelijker.

Een jonge Cel wordt geboren. Hij komt in de omgeving met allemaal cellen zoals hij, alleen hebben ze verschillende leeftijden. Opa Cel zal hem vertellen wat er van hem verwacht wordt. Opa kan twee heel verschillende verhalen vertellen.

Welk verhaal zou jij het liefst horen?

Opa’s verhaal 1

Met een bibberende stem roept hij zijn kleinzoon bij zich. “Jongen”, zegt opa onvast, “het leven is niet gemakkelijk. Het is hier donker en een gevecht om te overleven. Je moet je pantser aandoen, je geweer in de aanslag en niets en niemand vertrouwen. Graaf jezelf in en duik onder. Houd je gedeisd en beweeg niet, want anders…” De kleinzoon schrikt en maakt zichzelf zo klein mogelijk. Hij weigert alle zuurstof die hem weet te bereiken op te nemen. De laatste dreigende woorden van opa Cel galmen nog in zijn hoofd na: “want anders…”. Tegen de tijd dat hij zelf aan het einde van zijn leven is, is er geen kleinzoon om de boodschap aan over te dragen.

Opa’s verhaal 2

“Kleinzoon, ik ben trots op je. Je ziet er gezond en sterk uit en hier kun je ervoor zorgen dat je nog groter, gezonder en sterker wordt. Hoe? Door samen te werken met je familie, door andere cellen en wezens te ontmoeten en te begroeten als vriend en vooral door zoveel mogelijk plezier te maken. Maak zoveel mogelijk cellen blij op jouw levenspad. Als jij plezier hebt dan vibreer je van de energie en dat vindt iedereen in jouw omgeving heerlijk. Dan worden zij ook grotere, gezondere en sterkere cellen.” Kleinzoon Cel voelt zichzelf al groeien tijdens de initiatie door opa en trots neemt hij zijn plaats in de familie in. Hij doet wat hem is opgedragen, hij danst regelmatig van plezier, vertelt moppen aan de familie en er wordt wat afgelachen. Als zijn einde nadert roept hij zijn kleinzoon bij zich en vertelt hem wat zijn opa aan hem vertelde. “Ik ben trots op je, kleinzoon”, begint hij.